این رمان در ژانر عاشقانه به مسائل اجتماعی جامعه و پیچیدگی های زندگی امروز نسبت به قدیم، پرداخته است. این اثر از رؤیاهای شیرین، عاشقانه ها، خاطرات و شادی های دو دوست سخن می گوید، که گاهی با قساوت و خودخواهی دیگران از بین می رود. از پرواز مسافرانی می گوید که با یک دنیا امید و آرزو سوار بر بال طیاره ای می شوند، بدون هیچ مقصد و سرانجامی، اما سرانجام شیرینی یک عشق، سختی ها و زشتی های روزگار را مرهم می بخشد. در بخشی از این رمان می خوانید: «… دست هایش را روی سینه به هم قفل کرد و رو به پنجره ایستاد. نمایی که از آن بالا می دید خیابان پُرتردد ولیعصر بود و مغازه هایی که تک وتوک مشتری داشتند. نگاهش به آسمان غبارآلود شهر کشیده شد و میان ابرهای آبستن خاکستری به دنبال راهی بود تا نومیدی را از قلب و ذهنش دور کند. چشم از پنجره گرفت و کیفش را از روی صندلی برداشت. موهای خرمایی رنگش را زیر شالش مرتب کرد و از اتاق بیرون آمد. بارانی نسکافه ای خوش دوختش را روی دست دوتا کرد و از هدایت پرسید: دکتر صبری هنوز مریض دارن؟…».