روایات اساطیر دربارة موسیقی همانا دریافت آدمیان از پدیده های طبیعی بوده است. وقتی باد در نیستان می افتاد، پدران نخستین ما تصور می کردند خدایانند که می نوازند. موسیقی مثل هنرهای دیگر، در عصر مسیحیت شخصیت منحصر یافت و به راهی وارد شد که قواعد اصولی برای آن تدوین گردید و مفاهیم اش با لحنی بیان شد که به لحاظ آن، هویت هنری یافت. در دورة اعتلای مسیحیت، بنا بر تعریف موسیقی، به علت تغییرات شگرفی که به موجب اصول فیزیولوژیک در ادراک و احساس آدمی پدید آمده بود، در بنیان های فرهنگی جوامع، عنوان هنر به آن اطلاق گردید. روایات گوناگونی در اساطیر وجود دارد که همگی بر اولویت موسیقی در جهان هنر و زبان (تکلم) تاکید دارند. در کتاب حاضر، موسیقی از آغاز تاکنون مورد مطالعه قرار گرفته و رابطة آن با رشد جسمی بشر و استعداد تکلم وی روشن و بیان شده است.