«علی حاتمی» با تکیه بر ادبیات فولکلور که در کارش به آن ارجاعات زیادی دارد، استعاره می سازد و با بزنگاه های خاصی، الگوی استعاره کهن را تا به امروز بسط می دهد. در نمایشنامه های حاتمی تأثیر مستقیمی از گلستان سعدی دیده نمی شود. ارزیابی امروزی قالب های افسانه ای داستان گویی کلاسیک فارسی در آثار حاتمی مستلزم آشنایی با زبان نمایشنامه ها و فیلم نامه های او در کنار هم است. در این کتاب پس از بیان کلیتی از زبان در متون نمایشی حاتمی، نمایشنامه های افسانه مدار او از زاویه نگاهش به زبان بررسی می شود. همچنین متن نمایشنامه های «چل گیس» و «حریر و ماهیگیر» در کتاب آمده است.