در کتاب آمده است: “زبان منظر، دید و ذهن ما را نسبت به اعماق پنهانی محیط باز می کند و این امکان را به وجود می آورد که با تفکر و تعمق نسبت به آن چه در اطراف ما می گذرد، بنگریم و از طریق نشانه های گوناگون به اسرار و ناگفته های محیط، چه طبیعی و چه انسان ساخت پی بریم. اسپیرن “طبیعت” را مجموعه ای از معانی، ونه مکان ها و “منظر” را تبلور اعمال و افکار انسان در محیط، نه چیزی صرفا جدای از او، و نه یک چشم انداز می داند. برتری زبان منظر بر زبان های محاوره ای تنها در سهولت درک آن برای همگان نیست بلکه در آن است که این زبان، توصیف و تفسیر کننده ی خود است و به دلیل ایجاد ارتباطی صریح و بی واسطه، غنی ترین منبع خواندن و بیان کردن است. شناخت زبان منظر یعنی آشنایی با ادبیات منظر، آرایه های علم معانی بیان، لهجه های محلی و دستور زبان آن، ادراک لایه هایی از معانی محیط را ممکن می سازد که به درک عمیق تر انسان از خود، طبیعت و ماورالطبیعه منجر می شواد”. بر این اساس، در کتاب، با ارایه ی نمونه هایی، منظرهای شهری، روستایی، و طبیعی در پنج قاره از هزاران سال پیش بررسی می شود، افکار مولفین مشهوری نظیر “توماس جفرسون”، “فردریک لاالمستد”، “فرانک لوید رایت” و “لارنس هالپرین” و نیز معمارانی نظیر “لگن مرکات” و “سورنسن” بیان شده، و نمونه هایی از آثار طراحان بزرگ منظر، که با فصاحت، مهارت و گاهی با بدبینی منظر را به کار برده اند بررسی شده است. نگارنده در بررسی تحلیلی از معانی متعدد منظر، نشان می دهد که چگونه منظرهای خیالی می توانند تیره و تار باشند. وی هشدار می دهد که از دست دادن پیوند بین یک مکان و درک ما از آن مکان خطرناک است و بر این اساس پیشنهاد می کند که شیوه ی شکل دادن به محیط تغییر یابد البته بر پایه ی این اندیشه که منظر بیان، عمل و ایده در مکان است”.