زبان مشروطه خواهی با نیروی یکسان کننده و هیجان ساز خود، ائتلافی از گروه های متفاوت پدید آورد و گروه هایی با دنیای زندگی و افق فکری متفاوت را به کُنش معطوف به اصلاح در قواعد نظم سلطانی وادار کرد؛ اما به تدریج نیروهای آن تقلیل یافت. تقلیل نیروها ناشی از ابهام و سیالیت واژه ها بود که اتاق بصری در سخن مشروطه را با اختلال روبه رو ساخت. در پرتو اشکال زندگی و منطق های متفاوت، فهم ها و سازمان دهی های مفهومی و بیان های ناهمگون در مورد سیاست پدیدار شد و نیز اندیشه سیاسی آشفته آشکار و تعارضات در حوزه عمل جلوه گر شد و به تدریج استبداد رضاخانی میدان دار گردید. در این کتاب به «تبیین سرشت و سرنوشت سیاست و دولت در عصر مشروطه در پرتو نیروها در زبان مشروطه خواهی»، پرداخته می شود.