مرض روانی، مرض بدبینی به دیگران، مرض بی اعتمادی و هزار چیز دیگر نتیجه مناسبات زندگی شهری است که به قولی مردمانش یکدیگر را با سوءتفاهم می نگرند و اعتمادی هم در کار نیست؛ چون هر آدمی خیال می کند دیگران می خواهند سرش کلاه بگذارند. «پری»، شخصیت اصلی رمان «زخم بوتیمار» هم یکی از این آدم هاست که علاوه بر همه اینها گرفتار مشکل دیگری هم هست، اینکه بعضی چیزها را به یاد نمی آورد، حتی اینکه چرا از این آپارتمان سر درآورده، چطور این آپارتمان را اجاره کرده و چه اتفاقی در این مدت برایش افتاده است. آدم ها همان قدر که آشنا به نظر می رسند غریبه اند و حال و روز غریبه ها به آشناها بیشتر شبیه است. به هر حال زمان لازم است برای اینکه بفهمد همه چیز آن طور که به نظر می رسد نیست و آدم ها و اتفاق ها لزوما همان نیستند که در ذهن او می گذرد. مشکل این است که سر درآوردن از این چیزها اصلا آسان نیست و برای رسیدن به همین چیزها باید از راهی رفت که آدم را دستِ آخر با خودش مواجه می کند. خودی که وقتی می بیندش چیزی در صورتش پیدا نیست… .