یک جایی توی همان معبر یکی از مجروحان چسبید به پای من. به ما گفته بودند که اصلاً کاری به کار مجروحان و شهدا نداشته باشیم. امدادگرها خودشان به مجروحان می رسند. از ترس، پاهایم را هی جلو می کشیدم و می گفتم: الآن امدادگر می آید. باید برویم جلو. گفت: یک لحظه برگرد. برگشتم، دیدم یک خشاب توی دستش گرفته. گفت: تو را جان امام این ها را عوض من شلیک کن. گریه کنان خشابش را گرفتم و خشاب خودم را درآوردم و آن را گذاشتم توی کلاش…