پژوهش حاضر به شرح زندگی و اندیشه‌های دو جریان اصلی پدیدارشناسی یعنی “هوسرل” و “هایدگر” اختصاص یافته است. بر این اساس پس از تبیین مبانی و مضامین پدیدارشناسی هوسرل و پیوند آن با پدیدارشناسی هایدگر، مضامینی چون تودستی و فرا دستی، لوگوس و پدیدارشناسی، ویژگی‌های پدیدارشناسی هرمنوتیکی، مقومات هستی انسان و اگزیستانسیال هایی چون فهم، گفتار و یافت حال، ترس آگاهی، پروا، معنا، نشانه، زمان‌مندی و تاریخ‌مندی و از این، و هستی به سوی مرگ، تبیین شده است. در کتاب تصریح می‌شود: “پدیدارشناسی آهنگ آن دارد که فلسفه‌ی مفهوم پرداز و خردانگار را رها کن تا ما را در تجربه‌ی زنده‌ی آن چه در آگاهیمان مشهود می‌شود دلیل راه گردد. در پدیدارشناسی حضور زنده‌ی ذوات در آگاهی و حضور وجود و موجودات آن گونه که هستند به جای شناخت عقلی و مفهومی می‌شنید.”