نگارنده در این پژوهش از خلال کتیبه ها و نقوش برجسته و نقاشی های گورستان های سردابی و دیگر منابع باستان شناختی، به نقش زن در شکل گیری تمدن باستانی مصر اشاره می کند. وی طی مباحث کتاب از امتیازهای مساوی زنان با مردان در طول نسل های مختلف در جامعه ی مصر سخن به میان آورده، سپس به وظایف زنان مصر اشاره می کند. وی تصریح می کند: “روبه رو شدن با وظایف یک بانوی خانه از روی وجدان و شهامت، با وظایف یک بانوی خانه، به معنی سپری کردن یک زندگی منفعل و بی مسئولیت نبود؛ پذیرا شدن شغل پرستش گر خدایی در مجاورت یک مرد کاهن نیرومند و جاه طلب نیز کار راحت و بی دردسری نبوده است. زوجه ی بزرگ شاهانه آن قدر وظایف درباری و مذهبی برعهده داشت که دیگر به ذهنش خطور نمی کرد در جست وجوی امتیازهای گسترده تر باشد. مادر شاهانه ای که در دوره ی بحران، نیابت سلطنت را برعهده گرفته بود و یا ملکه ای که تاج فرعونی بر سر نهاده بود، چون در آن زمان، تاج و تخت فاقد تکیه گاه مذکر و بالغی بود، بی هیچ تردیدی وظیفه ی خود را با چنان صلاحیت و کارآیی به انجام رسانیدند که دست کم می توان گفت برابر و هم سنگ با صلاحیت و کارآیی هم رتبگان مذکرشان در دوره های دیگر بود. از سوی دیگر نیز همواره جایگاه و مقامی داشت و اغلب اوقات تشریفات ساده ای کافی بود تا او بتواند با یکی از خویشان اربابان قدیمی خود تشکیل خانواده بدهد. سرانجام در این جامعه ی فردگرا که در آن تعهد اخلاقی جای توافق قانونی را می گرفت، نظامی که از طریق آن، زوجین ازدواج خود را منعقد می ساختند ـ بی آن که ملزم به تصویب حکمی انسانی یا خدایی، اداری یا مذهبی باشند ـ اهمیتی را که برای قول انسان به انسان قایل بوده اند و اعتمادی را که هر دو جنس به یک دیگر داشتند به اثبات می رساند”.