نویسنده در این اثر کوشیده است جای پای زن را در سروده های سهراب سپهری بیابد و به تحلیل روان شناختی آن دست زند وی معتقد است: “….. سهراب که از آغاز دانندگی وجود این دایمون [ضمیر پنهان آدمی] را در نهانه ی ذهن بیدار و هوشیار خویش دریافته و سر در پی جستار آن گذاشته بود، تنها به دلیل ترس عمیق همیشگی ـ که شاید روشن ترین دلیل گریز او از زن های زمینی باشد ـ از نموده های روان مونث درونی خویش نیز می گریخت ـ با خاموش کردن فانوس راه نمای او، نادانسته به سوی راهی می رفت که او را از مقصود همیشگی اش که اکتشاف جوهر درونی خویش ـ انسان بود، دور می کرد و بر بی قراری های شبانه اش می افزود. زن درون، با فانوس روشن رویا آفرین اش می آمد، پیش روی او می ایستاد و به او علامت می داد، اما هماره در آخرین لحظه، موجه های وحشت درونی سهراب از کلوی آینموسی که از آشنایی با آنیما می گریخت به صورت ورزشی هولناک برمی آمد و چنان به شدت می وزید که فانوس جادو را خاموش می کرد تا سرگشتگی ادامه بیابد”.