یکی از سه قلمروی زیباشناسی سخن، بیان است. بیان دانشی است که در آن از چگونگی بازگفت و بازنمود اندیشه ای به شیوه های گوناگون سخن می رود. در این دانش، اندیشه ای یگانه را می توان به شیوه های گوناگون باز گفت و بازنمود. پاره ای از این شیوه ها دارای ارزش زیباشناختی اند و از سرشت هنری برخوردارند. زیرا در این شیوه ها باز نمود اندیشه با آرمان هر دو آمیخته است. اگر سخنور، شیوه هایی ویژه را، در بیان اندیشه های خویش به کار می گیرد برای آن است که اندیشه را با انگیزه در آمیزد. اگر خواست سخنور، تنها باز نمود اندیشه ای باشد، نیازی به ترفندهای شاعرانه نخواهد داشت. کتاب حاضر به بررسی چهار آرایة ادبی یعنی تشبیه، استعاره، مجاز و کنایه و انواع آن اختصاص دارد.