در این پژوهش، با تاکید بر جنبه های هنری فضاهای شهری دوران قدیم، چگونگی تطبیق این آثار با شرایط نوین، نیز قابل استفاده ساختن از شیوه های معماری پیشین برای زندگی امروز، مطمح نظر قرار گرفته است. به تصریح نگارنده: “در حال حاضر از لحاظ نظری معلوم شده است که در قرون وسطی و دوره ی رنسانس، زندگی اجتماعی ایجاب می کرده که از میدان های شهری استفاده ی زیادی شود و در این باره حتی هماهنگی بین میدان و ساختمان های عمومی اطراف آن وجود داشته است. در صورتی که امروزه از این میدان ها در بهترین حالت، به عنوان محلی برای پارک کردن خودروها استفاده می شود و هیچ اثری از پیوند و رابطه ی هنری بین میدان و بناهای اطرافش، باقی نمانده است. امروزه در ساختمان پارلمان ها از ایوان ستون داری “آگورا” را احاطه می کرد که یا از سکوت و آرامش بهت انگیزی که در دانشگاه ها و کلیساهای جامع وجود داشت، دیگر خبری نیست. از ازدحام و فعالیت تجاری مردم در بازارها و در مقابل شهرداری ها نیز اثری به جا نمانده است. بدین ترتیب درست تمام آن چیزهایی که می توانست میدان های باشکوه قدیم را متمایز سازد، دیگر وجود ندارد. درست شبیه، به همین مورد، ولی این بار درباره ی تزیین میدان با مجسمه ها، وضعیت کاملا برعکس است. گو این که این موضوع نمی تواند جزو برتری های تجهیزات میدان های جدید محسوب شود”.