سینمای رادیکال دهه 70، چیزی بیش از یک دهه تاریخی – تقویمی سینماست، همچون درامی باشکوه، خیالی و همراه با پیچش های نا منتظره در زمان است؛ که در دوره های پس از خود به پیش می رود. سینمای آن دوره باشکوه، هم اینک همچون لایه های صخره های مرجانی شده است که هر عصر و نسلی ویژگی های اسکلتِ سنگی خود را بر آن ترسیم می کند. همچون متنی مقدس که محل ارجاع نسل های بعد قرار می گیرد و با هر بار ارجاع، آن مرزهایش را جابجا می کند. دیوید فینچر با برایان دی پالما، وساندرسون با خودی آلن، توماس اندرسون با رابرت آلتمن و…این فهرست را می توان ادامه داد؛ فهرست تأثیر مشهود این سینما بر نسل های بعدی فیلم سازان. این کتاب، کوششی است برای خوانش امروزی آن دوره باشکوه در تاریخ سینما و چنان که از نام کتاب بر می آید، آمیخته با نوعی احساس ستایش و شیفتگی است.