اولین مقاله ی این مجموعه، “تفسیرهایی درباره ی آخرین دستورالعمل سانسور پروس” نخستین اثری است که مارکس به عنوان یک روزنامه نگار انقلابی نوشته است. مقاله ی دوم با عنوان “بحث هایی درباره ی آزادی مطبوعات و انتشار صورت جلسات طبقات” به مباحث مربوط به انتشار صورت جلسات مجالس ایالتی و آزادی مطبوعات اختصاص دارد. در کتاب آمده است: “سانسور مبارزه را نابود نمی کند. بلکه آن را یک جانبه می کند، مبارزه ای آشکار را به مبارزه ای پنهان تبدیل می کند، مبارزه بر سر اصول را به مبارزه ی اصول بدون قدرت با قدرتی بدون اصول تبدیل می کند. سانسور حقیقی که بر ذات آزادی مطبوعات استوار است، همانا نقد است. این دادگاهی است که آزادی مطبوعات، از خودش ایجاد می کند. سانسور نقدی است که در انحصار حکومت قرار می گیرد. اما آیا هنگامی که سانسور نه علنی بلکه سرپوشیده است؛ هنگامی که نه تئوریک بلکه عملی است؛ هنگامی که نه فراتر از احزاب بلکه خود یک حزب است؛ هنگامی که نه چون چاقوی تیز خرد بلکه قیچی کند خودسرانگی است؛ هنگامی که نقد می کند اما خود بدان تسلیم نمی شود؛ هنگامی که در جریان تحقق خویش خود را انکار می کند، و سرانجام هنگامی که آن قدر غیر انتقادی است که به نادرست فرد را جایگزین خرد عمومی، فرمان های مستبدانه را جایگزین اظهارات منطقی و لکه های مرکب را جایگزین لکه های نور خورشید، محذوفات نادرست سانسورچی را جایگزین ساختارهای ریاضی، و قدرت زمخت را جایگزین استدلال های تعیین کننده می کند، خصوصیت منطقی خود را از دست نمی دهد؟”.