اصلاً نمی دانم از کجا پیدات شد؟ از چشم های تنگ شده و حسود همسایه بغلی، از ژن های مرموز و بیمار مادرم یا از لابه لای افکار بید زده ی خودم؟ آمدی و نشستی در جای جای زندگی ام. تو را در درز ندوخته روبالشی که هر روز می خواهم بدوزمش اما نمی شود و لابه لای لباس های به هم ریخته کمدم می بینم. تو را در سه تار تکیه دادم به دیوار، در خاطرات گس و آشفته مریضی مادر، تو را در همه چیز زندگی ام می بینم. چشم می بندم که شکلک های کریحت را نبینم، اما…