باوجود ماهیت میان رشته ای سبک شناسی نوین، رویکردهای مختلف این شاخۀ علمی به ابداع ابزارهای روش شناختی ای که بتواند همۀ آفرینش های هنری انسان را مطالعه کند بی اعتنا بوده اند؛ سبک شناسی ادراکی باهدف رفع این کمبود شکل گرفته است. در این رویکرد، سبک شناسی کلیتی است که سبک شناسی ادبیات صرفاً بخشی از آن است. این کلیت، در مقام تمثیل، همانند پازلی است که با کنار هم قرارگرفتن قطعاتش تکمیل می شود؛ از بخش های دیگر این سبک شناسی جامعْ سبک شناسی نقاشی، معماری، خوشنویسی، موسیقی، و دیگر هنرهاست که مکملِ سبک شناسی ادبیات می شوند. کتاب حاضر با هدف نشان دادن سبک به عنوان کلیتی که محدود به ادبیات نیست و بیان این موضوع که سبک چه در ادبیات و چه در سایر هنرها نمودی از اندیشه¬ی غالب یک دوره است تدوین شده است. نویسنده، برای دستیابی به این هدف، پس از معرفی مبانی نظری به استخراج اندیشه ی غالب حاکم بر دوره ی صفوی در ایران و گورکانیان در هند پرداخته است. سپس با ابزارهای سبک شناسی ادراکی به تحلیل مقایسه ای سبک در آفرینش های هنری (معماری، خوشنویسی و نقاشی) و ادبی (شعر و نثر سبک هندی) پرداخته شده است.