از خودم بدم می آمد که شیخ آن قافله بودم و حالا زنده روی آن تخت نفس می کشیدم. عبدالنبی انگار ذهنم را خواند که شروع کرد به موعظه و از طرفی گفت که خداوند برای بعد از این حادثه بر دوش من گذاشته است. تکلیف روایت شهامت و حریت و رادمردی ستاره های بلوچستان را اول با این باجناق سرطایفه، بر سر راهم قرار داد؛ کاری سخت و دشوار که از همه ی رنج های زندگی سخت تر می نمود. از همان جا دیگر ذهن و خیالم درگیر این شد که افرادی را از زنده های آن حادثه ببینم و شرح آن قتلگاه را تمام و کمال بپرسم…