سره گرایی، تمایل به یک جامعه زبانی یا بخشی از آن برای حفظ زبان یا پاک کردن آن از عناصر خارجی یا ناخواسته است. سره گرایی در همه سطوح زبان ظاهر می شود، اما ظهور اصلی آن در واژگان است. از نظر سره گرایان، تلاش برای خالص کردن زبان، تلاش در راستای برتری زبان و در نتیجه اعتلای شان آن است. این پدیده قدمتی بیش از زبان شناسی نوین دارد. اغلب سره گرایان با غنی سازی واژگان از طریق گویش ها موافقند، چرا که به این وسیله می توانند نشان دهند که زبان دارای منابع خودی و بی نیاز از منابع خارجی است. یکی از مولفه های سیاست فرهنگستان زبان و ادب فارسی، سره گرایی منطقی و متعادل است. پژوهش حاضر تلاشی است برای معرفی سره گرایی زبانی در چارچوب نظریه ای از ارزش ها و با تکیه بر ابعاد تقابلی و تطبیقی آن. بر این اساس، نگارنده نخست پیشینۀ مطالعات سره گرایی را بازگو و آن گاه آرای مکاتب مختلف زبان شناسی را دربارۀ سره گرایی بررسی کرده است. در ادامه به تفکر در مبانی نظری و ریشه های سره گرایی پرداخته است. در همین فصل ضمن شرح سایر مفاهیم مرتبط با سره گرایی چارچوبی نظری برای فهم انگیزه های سره گرایی معرفی و آن گاه مداخله های سره گرایانه در زبان را طبقه بندی کرده است. «سره گرایی در برنامه ریزی زبان»، «شرایط ظهور سره گرایی و رابطه آن با برخی فرآیندها و پدیده های ناشی از برخوردهای زبانی»، «مطالعه سره گرایی به عنوان یک پدیده جهانی» و «سره گرایی در ایران» از دیگر عناوین کتاب است که با جمع بندی از مباحث مطرح شده به پایان می رسد.