نثرهای نویسنده در این کتاب به رغم سادگی ظاهری اش بسیار روان و البته «خونسردانه» است. تمرکز و حضور ذهن او بر شخصیت اصلی رمان و دغدغه هایش باظرافت بسیار داستان را پرداخته است و به خوبی توانسته شخصیت اصلی را برای خوانندگانش کالبدشکافی کند. این رمان به رغم داشتن شخصیت پلیس، شخصیت های منفی و قهرمانی که درواقع قرار نیست بی گناه هم باشد، سرشار از تحلیل های درخشان و روان شناسانه شخصیت هاست. تا آنجا که شاید بتوان گفت برای های اسمیت قتل و زندان صرفاً بهانه هایی است برای نوشتن سلول شیشه ای.