این رمان، حکایتگر داستانی است از افغانستانِ دورانِ «ظاهرشاه» (1933 -1973)، زمانی که در آن سرزمین نه از فتنه شوروی خبری بود، نه از سفاکی های طالبان و نه از کشتارهای فرقه ای، زمانی که هرات به شاعران فرهیخته اش می بالید و کابل از دیدن رقص پرکرشمه بادبادک ها در آسمانش می خندید و مهارت نوجوانانی را که بی خیال، بادبادک پرواز می دادند می ستود، زمانی که برگزاری مسابقات بُزکِشی با چندصد سوار در جشن های عروسی بزرگان ولایات و مراسم ختنه سوران رایج بود و… .