لودویک ویگتنشتاین از فیلسوفان مهم و تاثیرگذار سده ی بیستم است. اگرچه دغدغه ی اصلی او طی دو دوران فلسفی اش این بوده که مرز میان امور معنادار و امور بی معنا را روشن کند و ملاک و معیاری برای چگونگی تکون معنا به دست دهد، اما بحث های دلالت شناسانه و معناشناسانه ی وی در حوزه ی فلسفه ی زبان منحصر نمانده و سایر شاخه های فلسفی نظیر فلسفه ی دین، ذهن، روان شناسی و… را نیز دربرگرفته است. ویتگنشتاین را نمی توان متدین در معنای رایج کلمه به حساب آورد؛ اما دغذغه های وجودی، معنوی و عرفانی در نحوه ی زیستش عمیقا به چشم می خورد، وی هم موسیقی دان بود، هم منطق و فلسفه را می دانست و هم علم جدید؛ به طوری که چندین اختراع در حوزه های هوانوردی به ثبت رسانده بود. او فیلسوفی بود که در کل زندگی فلسفی اش، در پی کسب حکمت بود؛ حکمتی پر از بصیرت و معنا و توام با سکوت، و البته سراسر سرد و عاری از شورمندی. از ویتگنشتاین آثار بسیاری به فارسی ترجمه شده است، از جمله: رساله ی منطقی ـ فلسفی (تراکتانوس)، کاوش های فلسفی، روان شناسی و باور دینی، رگه ها و… مجموعه ی حاضر حاوی مقالاتی فلسفی است که نگارنده طی یک سال و نیم گذشته درباره ی فلسفه ی ویتگنشتاین نوشته است. در این مقالات کوشش شده تا محوری ترین مفاهیم و آموزه های دو دوران فلسفی ویگتنشتاین با رهیافت تحلیل بررسی شود. موضوع برخی از مقالات عبارت است از بشر، صدق از دیدگاه ویتگنشتاین، عام گرایی و خاص گرایی در فرا اخلاق، فلسفه ی دین و…