نگارنده در کتاب حاضر نخست به تحلیل عملکرد و رفتارشناسی حاکمان معصوم (ع) در عرصه ی سیاست و حکومت و سپس به بررسی روش و سیره ی سیاسی ایشان در تعامل با سه گروه مردم، کارگزاران حکومت، و گروه های سیاسی مخالف پرداخته است. وی خاطرنشان می سازد: “دیدگاه معصوم (ع) به سیاست، نگاهی توحیدی و الهی است. نگاهی که بر ارزش های الهی و معنوی تکیه دارد. در این رویکرد، کسب قدرت و تشکیل حکومت به خودی خود نه مطلوب است و نه با هر وسیله و ابزاری مشروعه می شود . مطلوب بودن آن را باید در نقش ابزاری آن جست وجو کرد. ابزاری که به کمک آن بتوان انسان را در راه رسیدن به کمال دنیایی و آخرتی اش یاری رساند. در این صورت اگر این ابزار تحت شرایطی نتواند چنین هدف والایی را تحقق بخشد، مطلوب نخواهد بود و در حقیقت انگیزه ای برای دست یابی به آن نیز وجود نخواهد داشت. اگر پیشوایان معصوم، هم چون سیاست مداران ناهل و باطل آن عصر، فقط دست یابی به قدرت و تشکیل حکومت را مطلوب خویش می پنداشتند از امکان تحقق آن هدف بی بهره نبودند… با وجودی که آنان خود را منتخبان الهی و شایسته ترین افراد در تصدی مسئولیت حکومت و زمامداری امت می دیدند و بارها با ادله و استدلال این واقعیت را به مردم گوشزد می کردند اما هرگز آنان را در پذیرش این حقیقت مجبور نمی ساختند… برای آنان، اهلیت و صلاحیت در واگذاری مسئولیت های حکومتی به افراد بسیار دارای اهمیت بود. از آن جا که دیدگاه آنان به مساله ی سیاست و حکومت بر پایه ی حفظ ارزش ها و پیروی از سیاستی الهی بود، در حقیقت کارگزاران نیز موظف می شدند تا با همین حرکت کرده و نحوه ی رفتار خود را با مردم و افراد تحت حکومت خویش تنظیم کنند؛ در غیر این صورت مورد مواخذه و بازخواست قرار می گرفتند… در بررسی سیره سیاسی معصومان با مخالفان معارض، با دو نوع رفتار متفاوت مواجه می شویم: یک) رفتار با سران انحراف و بزرگان راه ضلالت و گمراهی است. کسانی که با عمل و آگهی و بهره گیری از انگیزه های جاه طلبانه و دنیاخواهانه جمعی را به وادی ضلالت می کشانند. برخورد حاکمان معصوم با این گروه، برخوردی قاطع و شدید پس از ارشاد و نصیحت آنان بود. دوم) رفتار با معارضان گمراهی است که تحت تاثیر روسا و بزرگان خویش از روی ناآگاهی و جهالت به وادی ضلالت کشانده می شوند. در این قسمت معصومان در آغاز می کوشیدند تا از راه موعظه و روشنگری آنان را از عمق توطئه مطلع سازند شاید از این ناآگاهی و جهالت بیرون آیند و خود را از گرداب فلاکت و بدبختی نجات دهند”.