کتاب حاضر، روایت تطور تاریخی ایران پس از عصر صفوی است که با تکیه بر مفهوم زندگی غربزدگی، در فرهنگ شرق و غرب، نگاشته شده و این مباحث را دربردارد: مبانی فرهنگ و هنر در شرق و غرب، زمینه های روابط فرهنگی و هنری ایران و غرب، پیدایی منورالفکری سکولار و روشنفکری دینی، گفت وگویی در باب غربزدگی در مدرنیسم دینی معاصر، مبانی هنر در شرق و غرب، شعر و ادب دنیای نفسانی، غرب زدگی در نقاشی سنتی ایران، از نمایش سنتی تا نمایش غربزده، و غربزدگی در موسیقی سنتی ایران. به تصریح نگارنده: “نهضتی که در دوره ی رنسانس به نهضت اومانیسم یا انسان مداری تعبیر شد. همان چیزی بود که در صورت آداب دانی و بشریت تجلی کرده بود اصل و مبدا جدایی تمدن غرب از تمدن های شرقی و دینی همین نهضت بود. فرهنگ غرب پس از رنسانس، علی الخصوص قرن هجدهم به سرتاسر عالم توسعه یافت و به منزله ی تنها فرهنگ موجود زنده ی عالم تلقی گردید. بدین طریق فرهنگ زندگی غربیان چون الگو و نمونه ی اعمال شرقیان. تلقی شد. در ضمن فرهنگ مداری غرب، اعتقاد به برتری اروپایی نیز پدید آمده است که یک نظریه ی شبه علمی محسوب می شود. داروینیسم که در قلمرو زیست شناسی و تاریخ طبیعی پدید آمد، نظریه ی نوید استیلای تمدن غرب بر آسیا تلقی شد. نظریه ی استبداد شرقی و قبول ضعف جسمانی و فکری شرقیان نیز که از آوای مونتسکیو و منورالفکران و قبل از آنان، سیاحانی که با اصول و تفکر غربی به شرح و زندگانی اقوام شرق پرداخته بودند، داروینیسم اجتماعی صحه می گذاشت.