میشائیل هانکه زمانی به سینما آمد که در نقد فیلم، تئاتر، تلویزیون، فلسفه و روانشناسی تجربیات فراوانی اندوخته بود. اما بیش از همه شیفته سینما بود.او با حذف ریشه کنش خشونت بار شخصیت هایش، غالباً به سه فرایند ذات محوری، تربیت محوری و رسانه محوری اشاره می کند. که سومی مشخصاً وابسته به دوره متأخر مدرنیته است. هانکه این سه گرایش را در بازی های مفرح به عنوان آزاردهنده ترین فیلمش ادغام می کند و در بیشتر فیلم های خود از رخدادی مبتنی بر کنش شخصیت به دلالت های سیاسی اجتماعی و فرهنگی می رسد. فیلم های هانکه به واسطه نیاز به مشارکت عقلانی بیننده در پر کردن جاهای خالی متن، پیچیده و دشوار به نظر می آیند. درحالی که داستان هایی بسیار ساده دارند. کتاب حاضر با هدف بررسی سینمای هانکه به رشته تحریر درآمده است.