ناصر تقوایی همواره غریبه ای محترم محسوب می شد که باید ته صف می ایستاد و ممکن بود هرگز نوبتش نرسد. پس دیگر ته صف طویلی که او را از سینما دور می کرد، نایستاد. از صف بیرون زد و تصمیم گرفت فیلم نسازد و عکس بگیرد. نمایشگاه غالباً خلوت عکس های درخشانش تجسمی دقیق از وضعیت و رویه او به حساب می آمد. نظمی گرفتار آمده در بی نظمی پیرامون و تصاویر ثابت و قدرتمندی که می کوشید جای جای قاب های متحرک و منحصر به فرد او را پر کند. در بررسی همه جانبه آثار تقوایی، کشیده ایم به همان جزئیاتی اشاره کنیم که خود او با بی نظمی خاص در کارش گنجانده است. میزانسن همواره برای او بیش از مضمون برایش اهمیت داشته است.