بیان ویژگی های عرفان حقیقی در مکتب تشیع و معیارهای تشخیص آن از عرفان های کاذب است. در این پژوهش سعی شده است ابتدا انواع عرفان اعم از عرفان های تجربی، عادی، انحرافی و واقعی و مشخصات آن‎ها ذکر گردیده و سپس آموزه های مهم عرفان ناب تشیع معرفی گردد. نویسنده عرفان را ملازم با دین معرفی کرده و برای هر یک از عبادات و مناسک ظاهری دین، باطنی در نظر گرفته است. وی همچنین نسبت میان عرفان و عقل را سنجیده و امور خلاف عقل سلیم را نه تنها جزو عرفان ندانسته بلکه آن‎ها را جزو خرافات شمرده و نیاز عرفان به عقل را نیز مورد بررسی قرار داده است. در بخش دیگری از کتاب به بحث در مورد هستی شناسی عرفانی پرداخته و تحلیلی از وحدت شهود، وحدت و کثرت وجود، وحدت اراده، وحدت وجود شخصی و برخی دیگر از مسایل نظری عرفان ارایه نموده است. در ادامه نویسنده به بیان کلیاتی از عرفان عملی پرداخته و برخی از شاخصه های عرفان ناب شیعی مانند: عرفان آمیخته با خدا، معاد، عبادت، دین، ولایت، شریعت و فقه، طبیعت، اخلاق، زندگی، سیاست و عقل را مهم‎ترین شاخصه عرفان ناب شیعی عنوان کرده است.