کتاب حاضر، رمانی از نویسندة آوانگارد فرانسوی است که یکی از چهرهای برجستة جنبش رمان نو است. او شخصیت‌پردازی و روایت را از رمان‌هایش حذف و تنها به ثبت آنی و لحظه‌ای رویدادها می‌پردازد. این رمان با سوت کشتی آغاز می‌شود و مسافری دورافتاده از دیگران که چشم دوخته بر کف کشتی، خاطره‌ای از کودکی را که بارها برایش نقل کرده‌اند به یاد می‌آورد و این به عقب رفتن ذهن بی‌اینکه در آغاز به آنچه باعث‌اش بوده اشاره‌ای شود، اتفاق می‌افتد و چند سطر بعد و پس از تمام شدن فلاش‌بک است که می‌فهمیم عامل تداعی چه بوده است. در داستان می‌خوانیم: «بارها برایش این را تعریف کرده بودند. وقتی هنوز بچه بوده است -شاید 25 یا 30 سال پیش‌ازاین- یک قوطی مقوایی بزرگ داشته است، یک قوطی کهنه کفش که در آن تکه‌های نخ و ریسمان جمع می‌کرده است. هرچه را دم دستش می‌آمده جمع نمی‌کرده است چون نه از نمونه‌های نخ و ریسمان نامرغوب خوشش می‌آمده و نه از نخ‌های کارکرده‌ای که ضایع‌شده یا چروک‌خورده یا ریش‌ریش شده باشد».