در این کتاب که مشتمل بر دو نمایشنامه است، نگارنده تلاش کرده تا با رجعت دوباره به شخصیت های نمایشی در هنر نمایش سنتی ایرانی و خلق شخصیت های تاریخی گونه ای از سنت نمایشی ایران در دوره قاجار را در قالب متن نمایشی «البیف» کند که کارکرد دوگانه نمایشی آموزشی دارد. نمایشنامه «شاکی» از این مجموعه که با نقش آفرینی کاراکترهایی مانند سلطان و وزیر و میرغضب و گزمه ها و… نوشته شده اند، بهترین شاهد بر این مدعی است. او در نمایش دوم از این مجموعه نیز با همین زیرکی به سراغ سه بخش از تاریخ ایران رفته و با واردکردن دو پادشاه حقیقی شامل «لطفعلی خان زند» و «محمدخان قاجار» سعی دارد تا دو تفکر و روال در حکمرانی و نگاه به حکومت را در مقابل همدیگر قرار دهد.