“آشیل مولیناری” دچار دردسر و مشکل عجیبی شده و برای صحبت درباره ی آن و پی بردن به راز عجیب نهفته در این قضیه به ملاقات دوست خویش، آگوستین ر. بونورینو، می رود. او در شرح واقعه برای دوست خود چنین می گوید: من از مراقبه ی نفس خوشم آمد و به همین جهت باتشویق فردی شرقی با نام ابن خلدون به عضویت در اجتماع “دروزی ها” درآمدم. در ابتدا عضویت من با مخالفت دیگر اعضا روبه رو شد، اما با حمایت های بی قید و شرط ابن خلدون، عضویت من در آن گروه تثبیت شد. مدتی من مورد آموزش های مختلف قرار گرفته و مجبور به یادگیری صور فلکی شدم تا روزی که برای آزمون فراخوانده شدم، از سه روز قبل من فقط اجازه ی نوشیدن چای داشتم و معده ام به کلی خالی بود. زمان آزمون با وجود هیجان شدیدی که داشتم تمام دستورات را به درستی انجام دادم. اما در مرحله ی دوم که باید در تاریکی استادان بزرگ را می یافتم دچار خطا شده و به اشتباه ابن خلدون را از پای درآوردم. از این اتفاق هراس شدید در وجودم خانه کرد و با استفاده از تاریکی و نبودن دیگر اعضا که گویا به یک باره غیب شده بودند از آن خانه فرار کردم. روز بعد در روزنامه ای خبر به این صورت در روزنامه ها چاپ شد که “نیم ساعت پس از نیمه شب آتش سوزی گسترده ای در خانه ی دکتر ابن خلدون در بیاماتزینی رخ داده. به رغم جان فشانی های اداره ی آتش نشانی، اسباب منزل طعمه ی حریق شده اند و صاحب منزل، عضو برجسته ی جامعه ای سوری ـ لبنانی، در گدازه ها سوخته است…”. چند روزی پس از این حادثه آشیل مولیناری احساس می کند که شخصی او را تعقیب می کند و این مساله او را آزار می دهد. دن ایسیدرو یک هفته از او وقت می خواهد و پس از پایان موعد به مولیناری ثابت می کند که تمام ماجرا فقط یک بازی بوده و این گروه تنها قصدشان دست انداختن و مسخره کردن غربیان است. آن ها خود ابن خلدون را از بین برده اند و فقط می خواهند او را در عذاب قرار دهند تا به پلیس چیزی بروز ندهد. کتاب پیش رو مشتمل بر شش داستان کوتاه با عنوان دوازده صورت فلکی، شب های گولیادکین، خداوندگار گاوها، قضیه ی اختیار و فرمانده، قربانی تادئو لیماردو و جست وجوی طولانی تای آن است.