آقای راد که خم شده بود و داشت پشت کفشش را بالا می کشید، به همسرش گفت: من می روم پیاده روی. همسرش که می دانست او گاهی باید تنهایی راه برود و قدم بزند و فکر کند، دیگر پاپی نشد. آقای راد از ساختمان رفت بیرون و در را پشت سرش بست. او در خیابان شهرکی که در آن زندگی می کردند، زیر سایه ی درختان سپیدار بلند و پربرگ راه افتاد و برای اینکه مرتب به همسایگانی که بیشترشان همکارانش بودند بر نخورد و مجبور به اسلام و احوالپرسی نشود، آخرین خیابان شهرک را انتخاب کرد که هیچ خانه ای دو طرفش نبود. شهرک مسکونی آن ها مخصوص استادان و کارمندان دانشگاه بود که در حومه شهر، روی یک بلندی بنا شده و مشرف بود به یک بزرگراه.