نویسنده در این کتاب پس از مقایسه ی همانندی های تفکر کودک و تخیل شاعر، همراه با نمونه هایی از شعر سنتی و معاصر ایران به بررسی چرایی و چگونگی بازگشت به کودکی در شعر می پردازد. اصلی ترین پرسشی که مطرح می شود این است که آیا شعر نوعی بازگشت به کودکی است؟ در فصل اول، نویسنده از علم روان شناسی بهره می گیرد و مراحل تحول شناخت کودک را از دیدگاه یکی از روان شناسان برجسته به نام “پیاژه” بررسی می کند. نویسنده به سه دوره ی حسی ـ حرکتی، دوره ی عملیات عینی و دوره ی عملیات صوری (قیاسی) اشاره دارد و زیرمجموعه های هر دوره را نیز ذکر می کند. مطالب فصل دوم، ویژگی های بازگشت به کودکی را شامل می شود. نویسنده بیش تر به توصیف چگونگی ها و شگردهای شعر می پردازد و به دنبال تعریف شعر یا چیستی حقیقت ذاتی شعر نیست.