روی گوشی اش سرک می کشم. رفته سراغ پست های قدیمی تر. دارد پست هایم را یکی یکی می خواند و در هر کدام که آرزوی شهادت ای است، روی پیشانی اش می کوبد و آه بلندی با بازدم بیرون می دهد. بخارا آهش در هوای سرد، ابرهای کوچک آماده ی باریدن می سازد. چند دقیقه ای هست که روی پستی که بعد از شهادت شهید حججی گذاشته بودم، گیر کرده. هی با بغض زمزمه می کند: و از آن روز سرم میل بریدن دارد و هی دست می کشد روی سر و صورتش و هی اشک هایش می چکد. یهو خم می شود روی سنگ. دو تا دست لرزانش را می گذارد دور صورت عکس. زمزمه می کند: امیر جان…