در نمایش‌نامة حاضر «هماشا» و «آریان» خواهرانی هستند که پس از مرگ مادر به همراه پدر، زندگی سختی را ادامه می‌دهند. سرمای روسیه، فقر، گرسنگی و مرگ برادر بزرگ‌تر که اندکی پیش تیرباران شده است، همگی آنها را زجر می‌دهد. پس از چندی آریان با شخصی موسوم به «سرگیی سرگیویچ ساموییلف»، که قرار است کارگردان تئاتر شود، ازدواج می‌کند. ساموییلف در یکی از تمرین‌های خود از شنلی پاره که در صندوقی قدیمی در خانة پدربزرگش جای داشته سخن می‌گوید؛ شنلی که پدران و مادران آن دو (سامویلف و آریان) کودکانشان را در آن پوشانده بودند. پدران در همان جنگل‌ها ماندند و مادران به همراه کودکانشان تنها آمدند و پس از آن مصیبت روسیه آنها را از پا درآورد. او در ادامة تمرین می‌گوید: آیا با همین شنل نبود که یوسف در راه مصر، تن مریم و عیسی را پوشاند؟ شاید هم شنل دنتکیشوت است؟ چه بسا از آن خود خدا یا سروانتس باشد؟