حکومت ایلخانی که به دست هلاکو، در نیمة قرن هفتم هـ . شکل گرفت، تجربة جدیدی برای ایرانیان محسوب می شد که از تحولات پس از جهان گشایی مغول ها ناشی شده بود. از این روی، طبیعی می نمود که ساختار سیاسی ـ اقتصادی حاکم بر امپراتوری مغول را برای ادارة ایران در نظر داشته باشد. چنین ساختاری که با رویکرد گریز از مرکز به جامعه و اقتصاد می نگریست با شرایط جامعة ایرانی سازگاری نداشت. به همین دلیل آنها اجرای امور سیاسی و اقتصادی را به دیوان سالاران ایرانی سپردند و به واسطة آنها به برقراری روابط متقابل با مردم پرداختند. مشکلات برون مرزی نیز در این رویکرد جدید ایلخانان به اقتصاد و سیاست موثر افتاد و در جهت تامین نیازها و ضرورت های سیاسی و اقتصادی هرچه بیش تر بر عناصر ایرانی تکیه کردند. توجه به تجارت و صناعت و آبادانی شهرها نیز در همین جهت مورد توجه ایلخانان قرار گرفت. گذشت زمان و آشنایی مغول ها با نمودهای زندگی شهری نیز در این واقعیت پذیری و حمایت ایلخانان از اقتصاد شهری تاثیر زیادی داشت. نگارنده در کتاب حاضر، با در نظر داشتن تاثیر دوران هجوم مغول بر چگونگی ساختار حیات شهری عصر ایلخانان، میان دورة هجوم و عصر حکومتگری مغول ها فرق می گذارد و وجوه سیاست اقتصاد را در پرتو ملاحظات خاص عهد ایلخانان بررسی می نماید.