شهروندی یا تابعیت موقعیت شخصی است که ترتیب دست یابی به آن یا از دست دادن آن را حقوق کشور و حقوق بین الملل، هر دو، تعیین می کنند، نظام حقوقی کشوری، این موقعیت را شرط داشتن مجموعه ای از حقوق و وظایف قرا می دهد. از جمله وظایف همگانی و نخستین آنها، که به شهروند تحمیل می شود، انجام دادن خدمت نظام وظیفه است. گفتمان حقوقی، تدوین حقوق سیاسی است که به شهروند اجازه می دهند در شکل گیری ارادة دولت تاثیرگذار باشد. چنین می نماید که مهم ترین این حقوق، حق رای دادن، شرایط دست یابی به موقعیت شهروندی و از دست دادن آن، رابطة شهروندی و تابعیت، و سرانجام ماهیت «وظایف متقابل» شهروند و دولت ـ فرمانبرداری و حمایت حقوقی ـ باشد. اندیشیدن به عنوان فیلسوف دربارة شهروند و شهروندی کاری بس دشوار است. اما فلسفه می خواهد مفهوم اساسی شهروند را با گفتمانی که ویژة آن است، روشن کند. این نکته در کتاب حاضر که نظریه های بیش از 20 تن از بزرگ ترین فیلسوفان، از ارسطو و افلاطون تا امروزیان را دربردارد, آشکار می شود؛ به ویژه که نویسنده، هریک از آن نظریات را تحلیل کرده است.