در جلد نخست از سری کتاب های «متفکران ماندگار» سرگذشت نامه ای از زندگی فیلسوف آلمانی «آرتور شوپنهاور» (1788-1860) ارائه شده است. شوپنهاور متفکری منزوی و رمانتیک است؛ وی به جای دل بستگی به هیجانات، عرفان، انقلاب ها، توده گرایی و تاریخ، نوعی رمانتیسم مبتنی بر ملال را بیان می کند؛ بدبینی متافیزیکی که روحیة بیزاری از زندگی را از بیخ و بن دگرگون می کند. او معتقد است فلسفه راهی برای گریز از ملال نیست، بلکه استحالة ملال است؛ یعنی رسیدن به بی تفاوتی، بدین ترتیب خط سیر فلسفی شوپنهاور، همچون راهی طولانی نمایان می شود که از میل به سکون و از ملال، به بی تفاوتی می رسد. شوپنهاور با فرا خواندن انسان ها به این که، طریق عزلت را به اختیار در پیش گیرند، مبلغ نوعی آرامش اضطراب آور است. چنین فلسفه ای بی شک، زیاده روشن بینانه است. در واقع فلسفة او به جای آن که پدیدارهایی را که مورد پسند زمانه است جدی بگیرد، در صدد برمی آید که خاستگاه ژرف این پدیدارها را نمایان سازد.