ادبیات فارسی به سبب پیشینه و پشتوانه های متنوع و تاریخی خود، جلوه گاه پرباری از ملاحظات هرمنوتیکی است. صرف نظر از متون عرفانی در متون غیرعرفانی نیز نمونه های بسیاری از نگاه های هرمنوتیکی را می توان مشاهده کرد که از آن جمله است: کلیله و دمنه، مرزبان نامه، روضه العقول و… در میراث ادبی فارسی به نمونه های قابل توجهی از نکته های نظری در باب تاویل نیز برمی خوریم که می توانند گویای نوعی معرفت هرمنوتیکی تلقی شوند. با این حال التفات مستقیم به زمینه های تاویلی و کارکردهای هرمنوتیکی در ادبیات ما سابقه ی کم تر از نیم قرن دارد که اغلب از سیر نوشته ها و سخنان فلسفه دانان آشنا به مبانی فکری و فلسفی مغرب زمین و ترجمه ی آثار مرتبط با این زمینه حاصل شده است. کتاب حاضر در دو بخش تلاشی است برای ساده سازی مفاهیم مرتبط با هرمنوتیک و نظریه های ادبی. بخش اول به تعاریف و نظریه هایی در زمینه ی هرمنوتیک و بخش دوم به مبحث تاویل در فرهنگ اسلامی و ادبیات فارسی اختصاص یافته است.