داستان های عامیانه شفاهی از سال های دور بین مردمان این سرزمین و سینه به سینه چرخیده اند و به روزگار ما رسیده اند. روایت این کتاب برگرفته از داستان عامیانه صفوار اره و غلام بهونه گیر است که به صورت شفاهی و سینه به سینه در بین مردم نقل می شده است. این داستان با عنوان غلام بهونه گیر در کتاب داستان های امثال از امینی روایت شده است و بعد احمد شاملو در کتاب کوچه آن را به شیوایی نقل کرده و کم وکاستی هایش را برطرف کرده است. شاملو در بخش پایانی داستان از روایت امینی سود جسته، اما معتقد است که بخش آغازین و میانی نسخه امینی ناقص است. روایت حاضر برداشتی آزاد و تلاشی برای جان بخشی به شخصیت های دل نشین داستان حاضر است. در بخشی از این داستان می خوانیم: صفورا قصه ما بیست ودوساله بود. بیست ودوسالگی کلافه اش می کرد. ننه اش مدام به او می گفت که دیگر پیر شده؛ اما صفورا قصه ما نه که پیر شده باشد، بزرگ شده بود. تمام این سال ها، عشق با او کاری کرده بود کارستان. هم مهربان تر و غمگین تر شده بود.