«ضحاک»، شاهی خودکامه از تبار عرب بود، بیگانه‌ای که تاج و تخت ایران را غصب کرد و فریب ابلیس را خورد و مرتکب گناه عظیم پدرکشی شد. نویسنده در این کتاب به عناصری از داستان ضحاک می‌پردازد که اسطوره «اژی دهاک اوستا» با داستان «آستیاگ»، آخرین شاه ماد آمیخته شده است. سپس این موضوع بررسی می‌شود که چرا و چگونه تبار ضحاک، در دوران شکل‌گیری تاریخ‌نگاری اسلامی و به دنبال آن توصیف فردوسی از ضحاک به مسئله‌ای بحث‌انگیز، تبدیل شده است.