مجالس عزاداری در طول حیات خود، با بهره گیری از دو عنصر «عقل» و «احساس» (منبر و مداحی) ، امر خطیر انتقال فرهنگ دینی را بر عهده داشته اند. اما به نظر می رسد در سال های اخیر وجه تعاملی منبر و مداحی صورتی تقابلی یافته و محوریت مجالس بر مداحی قرار گرفته است. مداحی محوری، درواقع به معنای غلبه عاطفه گرایی بر عقل گرایی در مراسم مذهبی است که برای خرده نظام دینی آسیب های جدی و مهمی به همراه خواهد داشت. کتاب حاضر، با رویکردی جامعه شناسانه، درصدد شناسایی این آسیب ها است.