این کتاب، داستانی فارسی در ژانر تخیلی است. راوی، این داستان را این گونه روایت می کند: نصفه شبی که فردایش تولد 11سالگی ام بود… چشم چپ بابا را در یک جیب و ناف بریده ی یزدان را در جیب دیگر کاپشن گذاشتم و دنبال بابا راه افتادم سمت سنادره، قدیمی ترین و بزرگ ترین قبرستان شهر که پُر از سنگ قبرهای شکسته بود. آن شب فکرش را هم نمی کردم که قرار است از فردا با عروس سنادره در یک غسالخانه ی قدیمی زندگی کنم. بابا رفته بود دنبال مامان و من آن قدر روی سنگ قبرهای فیروزه ای ستاره و پنجره کشیدم تا باور کردم مُرده ها حرف ها و قصه های بیشتری برای تعریف کردن دارند تا آدم های زنده…».