بیشتر صوفیان عشق الاهی را به مثابه یکی از مقامات مهم شان یا مهم ترین مقام تلقی می کنند. با وجود این، نظریات تمام عیاری دربارة عشق قدسی در دوره های اولیة عرفان اسلامی ابداع شده است و در تصوف از سدة چهارم است که نظریاتی دربارة عشق الاهی پدیدار می شود. در کتاب حاضر دیدگاه های دو محقق اسلامی، غزالی و دباغ که صاحب نظریات کاملی در باب عشق الاهی بوده اند، بررسی و تحلیل می شود. نویسنده نخست خاستگاه این نظریات را در آراء فلاسفة یونان باستان از جمله افلاطون و ارسطو بررسی نموده و سپس آن را در منابع یهودی و مسیحی دنبال می کند. در ادامه به پیگیری بحث در حوزة قرآن، حدیث، فلسفة کلام و عرفان اسلامی می پردازد. وی در فصل دوم نظریات غزالی را دربارة عشق الهی در کتاب المحبه شرح می دهد و در فصل آخر نظریة دباغ دربارة عشق الهی را به تفصیل بیان می دارد. برخی از عنوان های مطالب کتاب بدین قرار است: تعریف، مبادی و اسباب عشق؛ روش عشق ورزی به خداوند؛ علائم عشق؛ عشق خدا به انسان؛ جنبة بشری در عشق به خداوند؛ جنبة افاضه در عشق به خداوند؛ کمال، جمال و لذت؛ طبقه بندی عشق؛ انواع عاشقان؛ مقامات و احوال عشاق؛ روابط میان احوال و…