استعمارگری (colonialism)، سلطه و فرمانروایی مستقیم سیاسی تحمیلی از سوی کشوری بر سرزمینی دیگر است که به آن سرزمین “مستعمره” می گویند. آغاز عصر استعمار در تاریخ جهان را با اکتشافات دریایی و رونق سفرهای دریایی برای کشف سرزمین های جدید مرتبط می دانند. در اواخر سده ی پانزدهم میلادی (1492) کریستوف کلمب، دریانورد ایتالیایی در خدمت دولت اسپانیا با چند کشتی به قصد سرزمین هند بادبان کشید. هرچند وی به هند نرسید بلکه به سرزمینی ناشناخته قدم گذاشت که بعدها قاره ی آمریکا نام گرفت، اما این حضور سرآغاز عصر جدیدی در تاریخ بشر شد که به “عصر استعمارگری” مشهور شده است. در آن زمان افزون بر اسپانیایی ها، پرتغالی ها و انگلیسی ها، فرانسوی ها و هلندی ها نیز چنین سفرهای ماجراجویانه ای را آغاز کرده بودند. آمریکای شمالی و جنوبی، آفریقا و آسیای جنوبی از جمله سرزمین هایی بود که اروپاییان را به سوی خویش می کشید. پس از مدتی حرکت های استعماری کند شد، اما در دهه ی 1870 عصر استعمارگری با شدت تمام بازگشت؛ این بار در تلاشی تازه برای بهره کشی از سرزمین ها، ثروت ها و مردمان کم تر توسعه یافته آغاز شد. آمریکا، ترکیه (عثمانی) و ژاپن به اروپاییان پیوسته بودند. در نیمه ی قرن بیستم که حفظ امپراتوری ها زیان بار شد، این قدرت ها به تدریج از بین رفتند و بخش های وابسته به آن ها جای خویش را به کشورهای مستقل دادند. نگارنده در کتاب حاضر با بررسی این خط سیر تاریخی، روند شکل گیری کشورهای استعمارگر و مستعمرات آن ها را دنبال کرده و چگونگی پایان یافتن عمر امپراتوری ها را نیز ترسیم می کند. نویسنده، پایان استعمارگری را عصر بازسازی جهان می پندارد.