کتاب حاضر به بررسی اجمالی زندگی، آرا، و اندیشه‌های “ملاصدرای شیرازی” ـ از حکمای برجسته‌ی ایران در قرن یازدهم ـ اختصاص یافته است. گفتنی است، وی در شیراز متولد شد و برای تحصیل علم از شیراز به اصفهان سفر کرد و علوم نقلی را نزد شیخ بهایی و علوم عقلی را نزد میرداماد و میرفندرسکی فرا گرفت. وی در علوم عقلی، مخصوصا در حکمت الهی به مقامات عالی نایل شد. مدتی را به تدریس و تالیف گذراند و سرانجام در هنگام بازگشت از هفتمین سفر حجش در بصره درگذشت و در همان‌جا به خاک سپرده شد. مهم‌ترین اثر او در فلسفه‌ کتاب معروف به “اسفار” است که از کتب مهم درسی فلسفه‌ی قدیم و در ردیف کتاب “شفا”ی ابن سینا محسوب می‌شود. فلسفه‌ی ملاصدرا، که خود از آن به عنوان “حکمت متعالیه” نام می‌برد، تلفیقی است از عقاید مکتب مشاء و اشراق و مسلک کشف و شهود. اصالت فلسفه‌ی او در این است که از تلفیق این عقاید مکتبی خاص به وجود آورده است که جریان فلسفه را در ایران پس از او سخت تحت تاثیر قرار داده و تقریبا منحصر به او کرده است. در فلسفه‌ی او، قول به هیولی و صورت با قول به مثل و اتحاد عاقل و معقول و سیال و متجدد بودن طبیعت ماده، که از آن به حرکت جوهری تعبیر کرده است، در کنار یک‌دیگر قرار گرفته‌اند. عقاید مهم فلسفی او، که ارکان اصلی فلسفه‌ی وی شمرده می‌شود، از این قرار است: 1) اصالت سجود و اعتباری بودن ماهیت؛ 2) مشکک بودن وجود (یعنی وجود دارای مراتب شدت و ضعف است)؛ 3) وحدت وجود؛ 4) اتحاد عاقل و معقول؛ 5) حرکت جوهریه؛ 6) حادث بودن نفس انسانی از جنبه‌ی جسمانیت، و باقی بودن آن از جنبه‌ی روحانیت. ملاصدرا سعی کرده است که عقاید فلسفی خود را با اصول مذهب تشیع تطبیق دهد یا مذهب تشیع را بر اصول فلسفی استوار سازد.