آفتاب، لحظه به لحظه داغ تر می شود. چشم های سه سوار، رمق نگاه ندارند. قدم های اسب ها به خوبی بر خاک می نشیند. آفتاب ظهر، گرم و خشن می تابد. ابوسفیان، خشمگین شمشیرش را در خاک فرو می کند و بیرون می کشد و به سوی آسمان می گیرد: چطور یک نفر بر سه نفر پیروز شده است؟ این سوی صحرا، مردی آرام و نام خدا بر لب، سه شتر را به دنبال خود می کشد. سه بانو، آرام در محمل خوابیده اند… می دانند که علی بیدار است…