اثر حاضر، اين فرض رايج را به چالش مي‌کشد که آنچه باعث تغيير درماني مي‌شود عمدتاً عناصر منحصربه‌فرد الگوها و فنون درماني است، و با تأکيد ويژه بر زوج و خانواده‌درماني پارادايم جديدي را ارائه مي‌کند. به‌طور خلاصه پارادايم جديد توضيح مي‌دهد که روان‌درماني نه به‌واسطه سهم منحصربه‌فرد هر الگوي درمان بخصوص يا مجموعه منحصربه‌فردي از مداخلات، بلکه بيشتر به دليل مجموعه‌اي از عوامل مشترک يا سازوکارهاي تغيير که در تمام درمان‌هاي اثربخش مشترک است، مؤثر واقع مي‌شود.