همیشه و همچنان، وقت تماشای هر کدام از پدرخوانده ها، گوشه ای از ذهنم این حس هم می گذرد که انگار وارد دنیای ممنوع شده ام. انگار جایی هستم که نباید باشم؛ و نه تنها زبان، هر نگاه و هر حرکت دست، هر سکوت و هر تکیه دادن و هر پا روی پا گذاشتن، هر غذای روی میز و هر میوه، همه چیزشان متعلق است به فقط خودشان؛ و تازه خیلی وقت ها حتی به درستی روشن نیست این آدم ها اصلاً کجا هستند. این خانه نمای بیرونی از چه شکلی است، این اتاق به کدام اتاق راه دارد، اینجا دفتر کار است یا پستوی دکانی؟