“غروب بت ها “درآمدی فشرده و کوتاه بر فلسفه نیچه بوده، در واقع چکیده ای است از دیدگاه های اساسی فلسفه او” .وی در این کتاب با زبانی بسیار فشرده، تبر “بت شکنی”اش را بر تمامی “بت”های دیرینه و نو، کلاسیک و مدرن، می کوبد و به تمامی بنیادهای متافیزیک میراث افلاطون و سقراط و یونانیت در کل، تا بازسازی های درون آن، به ویژه به دست کانت، حمله می برد …نام غروب بت ها طعنه ای است به غروب خدایان اثر واگنر … نیچه در این کتاب همچون شمایل شکن و ویرانگر بت ها پا به میدان می گذارد و با “پتک “به فلسفیدن می پردازد ;در فصل “چهار خطای بزرگ ” به خطاهایی در شناخت و داوری می پردازد که از سرآغاز فلسفه غربی در یونان سرچشمه گرفته اند .وی در این کتاب هم همان سبک گزین گویانه ای را به میان می آورد که ویژگی شیوه نویسندگی اوست و هنر او .او با وارد کردن زبان ایماژ و استعاره شاعرانه و طنز و ریشخند و ستیزه جویی بی پروا، انقلابی نیز در شیوه بیان اندیشه فلسفی می کند .”..