نظریة دلبستگی بالبی (1988)، یک نظریة سیستمی است که بر رفتار موجود در بافت و الگوهای ارتباطی متمرکز است. بر اساس نظریة دلبستگی فقط وابستگی اثربخش و غیراثربخش وجود دارد. وابستگی ایمنی منجر به پرورش خودمختاری و اعتماد به نفس در فرد می‌شود، هرقدر افراد ارتباط ایمن‌تری داشته باشند، مستقل‌تر و متفاوت‌تر می‌توانند عمل کنند. هم‌چنین دلبستگی ایمن، اساس ایمنی را برای افراد مهیا می‌سازد که به واسطة آن می‌توانند دنیایشان را کشف کرده و پاسخ‌های سازگارانه‌تری به محیط اطراف بدهند. نگارندگان در کتاب حاضر، بر این باورند که داشتن ارتباط یا دلبستگی عاطفی ایمن با افراد نزدیکی چون والدین، همسر و… یکی از مهم‌ترین نیازهای اولیة بشری است. کتاب حاضر، از کنفرانس پژوهشی که در اکتبر 2000 در نیاگارا، خلیج انتاریوی کانادا، تشکیل و توسط انجمن خانواده‌درمانی در آمریکا حمایت شد، نشات گرفته است. کتاب‌ شامل چهار بخش است. بخش اول بر نظریة دلبستگی و ارتباط آن با شیوه‌های بالینی و بخش دوم بر مدل‌های مداخلة بالینی که امروزه با هدف کاربرد دیدگاه دلبستگی گسترش یافته‌اند، تمرکز دارد. در بخش سوم به شیوه‌هایی که نظریة دلبستگی می‌تواند مداخلات بالینی را درخصوص جمعیت‌های خاص و زمان‌های ویژه‌ای در طول عمر تسهیل کند، اشاره و در بخش چهارم این مساله مورد توجه قرار گرفته است که چگونه مداخلات دلبستگی‌مدار می‌توانند در زمینة مشکلات خاص به کار گرفته شوند.‌