کتاب حاضر، در حقیقت نامه های نویسنده بعد از مرگ همسرش «ژیلسن» به اوست. نویسنده چند ماه بعد از درگذشت ناگهانی همسرش در سن 44 سالگی دوباره نوشتن را آغاز می کند ولی این بار به قول خودش این کتاب را نه برای ادامه کارهای ادبی اش و نه برای مردم بلکه واقعاً برای دل خود و برای همسرش می نویسد. نویسنده در این نامه ها سعی بر آرام کردن و قبولاندن این مصیبت گران به خود دارد و درنتیجه به این باور می رسد که حتی در مرگ هم زیبایی هایی وجود دارد که در پی درست دیدن و درست اندیشیدن به آن خواهیم رسید. تمام لغت به لغت این کتاب از درد نبودن مهربان همسری حکایت می کند که گرچه شاید در زمان بودن به تمام معنا زنی کامل نبوده ولی چیزی که در درون این زن کاملاً مشهود است، این است که او عاشقانه به انسان های اطرافش می نگریسته و این بهترین امتیازی است که هرکسی قادر نخواهد بود به آن دست یابد و چنین رفتارهای صبورانه و زیبایی در برخورد با آنان داشته باشد. در لابه لای کلمات این کتاب، عشق بزرگ بین این دو انسان، کاملاً مشهود است.